ความหมายของคำว่า ' กระโหย่ง ๒ '

ความหมายของคำว่า ' กระโหย่ง ๒ '
กระโหย่ง ๒ หมายถึง [-โหฺย่ง] ว. อาการที่เดินหรือวิ่งไม่เต็มเท้า คือ จดแต่ปลายเท้า เพื่อทําให้ตนสูงขึ้น หรือเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เช่น เดินกระโหย่ง วิ่งกระโหย่ง,เรียกรอยเท้าที่ไม่เต็ม เห็นแต่ปลายเท้าและส้นเท้าว่า รอยเท้ากระโหย่ง,อาการที่นั่งเอาปลายเท้าตั้งลงที่พื้น ส้นเท้าทั้ง ๒ รับก้น เรียกว่านั่งกระโหย่ง, กระหย่ง หย่ง หย่ง ๆ โหย่ง หรือ โหย่ง ๆ ก็ว่า.

-กระอ่วน
ใช้เข้าคู่กับคํา กระอัก เป็น กระอักกระอ่วน.
กระอวล
(กลอน) ว. อวล, หอมตลบ.
กระอ้อกระแอ้
ว. อ้อแอ้, อาการออกเสียงของเด็กที่เริ่มหัดพูด, อาการที่พูดไม่ชัดอย่างคนเมา.
กระออดกระแอด
ว. ออดแอด, อาการที่บ่นไม่รู้จักจบ, อาการที่ป่วยอยู่บ่อย ๆ.
กระออบ
ว. มีกลิ่นหอม. (ข. กฺรอูบ).
กระออม ๑
ดู โคกกระออม.
กระออม ๒
(กลอน) น. ภาชนะสานด้วยไม้ไผ่ ยาชัน รูปคล้ายกระบุง ไม่มีคอใช้ใส่น้ำ เช่น สรงสนานน้ำทิพย์สิบกระออม. (คาวี), กะออมกัลออม หรือ กะละออม ก็ว่า.